Vanochtend zaten we op het balkonnetje van ons Airbnb appartement in Krakau te denken aan wat komen gaat en wat al achter ons ligt. Een week is al voorbij… Wow, die is omgevlogen! Maar gelukkig hebben we nog “even” te gaan!

We gaan snoeihard door Europa heen… 22 juli mogen we ons melden bij de Russische grens, maar dan willen we er ook zijn, want uiterlijk 14 augustus moeten we er ook weer uit. Tja… Visa.. Gedoe! We hadden verwacht een visum voor 30 dagen te krijgen, maar het opgegeven reisschema werd strak aangehouden (niet heel gek, maar met China nog vers in ons hoofd… ) daar hadden we ons dus wat vergist en lag het reisplan ineens aan banden. We leren elke keer weer een beetje bij!

In de komende 10 dagen hebben we nog Litouwen, Letland en Estland te gaan en we hebben besloten om Gdansk links te laten liggen (vrij letterlijk). Het is de omweg niet waard, mede gezien het weer dat er voorspeld is. Dus morgen naar Warschau en dan verder.

Vandaag hadden we een “zwaar” programma. Niet zo zeer vanwege het lopen of afstand, maar zware kost; Auschwitz-Birkenau.
We stapten deze ochtend op de bus om deze gruwelijke doodskampen te aanschouwen en ervaren. Het stond al sinds het begin op het lijstje en we wilden het misschien wel net zo graag met eigen ogen zien als we ook bang voor de indrukken waren.
Waar de schrik van bepaalde beelden toch (veelal) uitbleef, omdat we al veel gezien en gelezen hebben, blijft vooral de grootsheid hangen. Overweldigend is waarschijnlijk wel het woord. Het is zo’n enorm complex en de verhalen van onze, goed Engels sprekende, gids Lukasz spraken boekdelen.
Het is echt bizar hoe gedreven uit een overtuiging, zo racistisch en sadistisch de ene groep de andere probeert uit te vagen en vernederen! Bah! En nog 6mln keer… Verachtelijk!
Toch, mocht je de kans hebben… Ga er kijken! Een blijvende indruk op de wereld en ook op ons!

Gezien ons flexibele programma hadden we nog wel wat moeite met reserveren; Niet gedaan natuurlijk, maar bleek toch wel nodig. Zo vonden we gisteren al uit! Slik!
We moesten dus noodgedwongen met een Poolse groep mee… Ships, dat wordt lastig! Wel had Jacomien op internet gevonden dat er boekjes te krijgen waren zodat we konden meelezen. Dus gekocht.
Maar het geluk speelde ons geen parten en werden we bij “uitreiken van de koptelefoon” geheel zonder te vragen (wat we wel van plan waren, maar waarschijnlijk nooit zou lukken) in de Engelse groep gestopt! De man voor ons moest nog z’n kaartje laten zien… Pfieuw… In het Pools was het stiekem nog goedkoper ook! Dikke dubbele mazzel, dus!

In een totaal andere orde van zwaar hebben we de afgelopen dagen in Slowakije in het Tatra gebergte gelopen. Prachtig berggebied met in de winter wintersport, maar in de zomer vooral veel hiken. We hebben een rondje gemaakt in 2 dagen en voelen de spierpijn vandaag (en gisteren) dan ook stevig in de benen… Niks meer gewend!

De eerste dag zijn we van Stary Smokovec gelopen naar een meertje in bergen waar we ons hotel voor de nacht aantroffen. Iets te groot naar onze smaak en luxer dan gepland, maar de berghutten waren stuk voor stuk al vol. Veel Slowaken en Tsjechen komen hier het weekend hiken. En of je zelf oud of met oudjes of kids bent… Je sleurt iedereen die berg op! De kinderen en ouderen blijven in het heuvelachtige, maar alle anderen kwamen we de volgende dag ook tegen in het ruige gedeelte! De eerste dag lekker klimmen waarna het horloge in de avond ruim 200 “trappen gelopen” aangaf! (klinkt toch beter dan 740m, vind ik.) In het hotel zat een mooie spa met uitzicht op de bergen en een waterval! Heerlijk relaxen!

Met name de tweede dag was prachtig! Na een klim van 600 meter kwamen we aan de andere kant van de berg en stond ons een zeer smalle bergpas te wachten, die we met veel klauteren met handen en voeten ook bedwongen. De afdeling was lang, maar met constant mooie vergezichten, pieken, rotsen en meertjes. De daling is niet mijn favoriete onderdeel en ik ben er weer achtergekomen dat Jacomien en ik hierin wel degelijk stevig verschillen. Ik ben duidelijk een klimmer en geen daler, maar naar beneden gaat Jacomien zeker net zo snel als de 2 steenbokken die we onderweg tegen kwamen! ☺

Tatra, we komen beslist nog eens terug, maar dan langer!