Noot 2; dit bericht moet het voorlopig ook bijna zonder foto’s stellen, maar we willen jullie niet teveel achterhouden in onze verhalen… 

Nieuw Zeeland staat op de bekende wereldkaarten in het oosten getekend, maar heeft er in onze ogen bijzonder weinig mee van doen! We verkeren dan ook in lichte cultuurshock, want na ruim 3,5 maand Azië zijn we terug in de westerse wereld. Met het verruilen van het noordelijke voor het zuidelijke halfrond zijn we ook in een nieuw continent aangekomen; Oceanië! Na Myanmar vlogen we in een paar dagen (met een dag + nacht in Kuala Lumpur) door naar dit heerlijk groene land! 
Het is hier nog een maandje lente en de temperatuur voelt ook lekker “lente” aan, warm maar niet te, en de luchtvochtigheid verrukkelijk! Myanmar was erg benauwd en vroeg donker ‘s avonds, maar hier is het heerlijk als het zonnetje schijnt en zeer goed te doen nadat de zon om 20:30u(!!) achter de horizon verdwijnt. Een beetje zoals in Nederland. En dat is niet zo gek, want als we vanaf Nederland een gaatje zouden boren naar de andere kant van de aardbol dan komen we iets ten zuidwesten voor de kust van Nieuw Zeeland uit. Ook een zee voor de deur, heel groen, veel vee op het land en veel water… Maar dan houdt de vergelijking ook wel op. Bergen, gletsjers, fjorden en wijnstreken!

We hebben hier ontzettend veel geluk met het weer! De weken voordat we aankwamen heeft het 3 weken non-stop geregend, maar sinds wij geland zijn is de zon gaan schijnen en op wat korte buien na (die ons qua planning gunstig gezind waren) hebben we constant lekker weer. Het is dus wel fris af en toe, maar dat komt eerder door de stevige lentewind.

We zijn onze NZ trip begonnen in Nelson, waar vandaan we na een dag voorbereidingen, voor 4 dagen naar het Abel Tasman National Park zijn gegaan om te hiken. De voorbereidingen bestonden met name uit boodschappen doen. Want behalve een dak en een matras, moet alles mee het park in gesjouwd worden, en afval er ook weer uit! Om het een beetje licht te houden voor de geplande tocht van 70km+ kochten we gevriesdroogde maaltijden, crackers en ontbijtbiscuits. Verder huurden we van het hostel slaapzakken, bord, bestek een pannetje en een kooktoestel. Nog wat kleren in de tas, poncho en droogzakken mee (het blijft Nieuw-Zeeland) en “Good to go”!! 

We nemen de eerste dag een bus van Nelson naar Marahau en worden vervolgens op een bootje gezet naar het noordelijkste strand waar de boot nog komt, Totaranui. Echter ligt de boot nog niet in het water, maar staat op straat en op een trailer met een grote tractor ervoor. Toen eenmaal iedereen aan boord was, vertrok de tractor richting het water en reed zover als het kon over het zand waardoor de boot vrij kwam te liggen. Daarna volgde een frisse maar prachtige tocht langs de verschillende baaien van het park, met extra informatie van de schipper, en zeehonden en vogels langs de route op de koop toe. Het is perfect weer en we besluiten om “Gibbs Hill” (400m) te trotseren. We lopen deels door jungle en worden constant verrast met eindeloos mooie uitzichten, met zowel op links als rechts prachtige baaien met gekromde “gouden” stranden. We lopen in een paar uur naar de eerste hut waar we als eerste aankomen en de enige tweepersoons kamer (met stapelbed) kunnen uitkiezen! Nog even zwemmen in de dichtstbijzijnde baai en een zeehondje komt ons even toezwaaien niet ver uit de kust! Leuk!!! 

’s avonds eten we onze eerste maaltijd…. Op het plaatje zag het er uiteraard heerlijk uit, maar het is beslist niet al te best! Laat staan veel, maar goed het geeft energie en iets anders is er niet op het menu de komende dagen. Gelukkig hebben we ook wat nootjes en biscuit mee. Op rantsoen, maar een welkome afwisseling! 

Iedereen leeft met het daglicht en ook wij gaan dus op tijd naar bed. De volgende dag worden we wakker met stralende zon en we vervolgen onze tocht naar de volgende baai op ons program. Om bij de hut te komen moeten we de baai oversteken bij eb. Het verschil tussen eb en vloed is zo’n 5 meter waardoor de hele baai leegstroomt en een paar uur later weer vol staat. Er zijn meerdere baaien die je zo kan (of deze zelfs zo moet) oversteken wat de hike een leuke extra dimensie geeft. We zijn ruim op tijd, dus schoenen uit en lekker banjeren door het zand en navigeren tussen de krabben en de schelpen. 

Dit keer slapen we met een aantal Nieuw Zeelanders en Amerikanen op de zaal en hebben het erg gezellig met elkaar, maar na 22u zijn ze lekker stil. Er is een onder en een boven bed waarin elk vier matrassen strak tegen elkaar aan liggen, dus we liggen met 7 in een enorm stapelbed… een beetje “schoolkamp” is het wel. 😉

’s Nachts word ik al even wakker van de regen en ook de volgende ochtend is het niet beter. De parkwachter verteld dat er kans is op opklaring in de middag. Omdat we deze dag geen grote afstand hoeven af te leggen kunnen we rustig afwachten. Er zit weinig schot in, maar tegen één uur lijkt de regen wat af te nemen. We wagen het erop, goed ingepakt en met de regenhoes om de tas trekken we er op uit. Nog geen kwartier later moeten de jassen al uit, want het zonnetje breekt door! WARM! 

De laatste dag begint precies hetzelfde; regen! Helaas moeten we nu wel direct op pad want we hebben een lange dag voor de boeg. En nog een keer is het weer ons gunstig gezind… de eerste kilometer lopen we door dikke druppels, maar als het eerste blauw verschijnt in de verte wordt het droog en het blijkt een prachtige dag te worden. Het is niet eens echt warm (16°), maar door de zon kunnen we toch lekker op het strand een zwemmetje maken. Terug in Marahau stappen we voldaan de eerste beste bar in voor een biertje en een lekker hapje. Zo… die hebben we wel verdiend! En wat een schitterende tocht, heerlijke stranden, mooie natuur en nog geen papiertje op de routes… Jacomien had het me al beloofd, maar Abel Tasman park is een topper! 

’s Avonds eten we lekker vlees van de BBQ met een glaasje wijn. En na de welverdiende slaap halen we ons vervoermiddel van de komende week op. Een heuse Holden Barina RS. Een klein racemonster. 

Met de auto door Nieuw Zeeland is prachtig rijden. De wegen zijn smal en bochtig, maar na elke bocht vind je een andere blik op dit mooie land. Het heeft beslist iets weg van Groot Brittannië en ook het spraakje op het zuidereiland komt op mij over als een mix van Australisch en Schots. De Engelsen sloten in 1840 verdrag en kwamen aan land in het noorden, en de Schotten arriveerden op het zuidereiland, dus dat is bepaald niet vreemd te noemen. In plaatsnamen vind je nog veel van de Maori (oorspronkelijke bewoners en taal) terug en ook veel teksten zijn nog of soms tweetalig. Maar de mensen zijn hier behoorlijk Brits in uiterlijk, joviaal en hartelijk. Veel gehoorde uitspraken; “How are ya, mate?”, “See ya, love!” en beste van allemaal “Good on ya, buddy!”. Wat zoveel betekent als “goed bezig!” en vooral de Mate en Love komen regelmatig terug achter een zin. Het leven gaat hier een rustig gangetje en niemand lijkt zich heel druk te maken. Gemoedelijk naar elkaar en het voelt bij binnenkomst dan ook meteen als een land waar je prima zou kunnen wonen (mede door de aangename temperatuur) en er staat genoeg te koop, tot complete hostels aan toe…. Maar het is wel heel ver weg, hoor! 

Tijdens ons rondje over het eiland zijn we begonnen in Marlborough, na 4 dagen in het park waren we wel toe aan een borreltje en waar kun je dat beter halen dan in een wijngebied. Bekend van de Sauvignon Blanc, maar bijna alle witte druiven verbouwen ze hier en ook Pinot Noir. In het dorpje Renwick strijken we neer en huren een fiets bij ons hotel. In Renwick heeft elk wijnhuis zijn eigen Cellar Door, waar we vaak gratis of tegen een relatief laag bedrag een proefje van hun wijnen kunnen nemen. We kwamen wat laat in het dorp aan en hebben gelukkig niet meer tijd dan 3 proeverijen. 😉 De grootste verrassing was de Bubbles for Beth van Forrest. Een rode bubbel… Maar dan geen cassis, maar echt lekkere wijn!! En een frisse dessertwijn van Giesen (die gaat mee voor de kerst!) We besluiten onmiddellijk nog een nachtje bij te boeken en de volgende dag bij Yealands te gaan kijken die we van thuis al kennen onder een andere naam. Hun wijngaard is schitterend aan de kust gelegen en zijn 100% goed bezig. Geheel ozon neutraal met leuke Babydoll schaapjes die tussen de stokken lopen om het gras te “maaien”. In de middag doen we nog een rondje proeverijen in Renwick, maar we moeten verder. 

We rijden richting zuid-westen langs de prachtige rotskust en  Pannenkoekrotsen, maar helaas regent het die dag met veel mist. In de avond breekt het open en we slapen in Hokitika waar we nog maar ternauwernood eten kunnen bestellen om 21u (het lange licht verward ons nog steeds een beetje). Met nog een dag rijden we naar Fox glacier, maar het punt waar je zonder gids kunt komen is zover weg dat we de gletsjer nauwelijks kunnen bekijken. De route ernaar toe en terug is ook weer erg mooi, dus we klagen niet! 

De laatste 2 dagen brengen we op het Akaroa schiereiland onder Christchurch door en verblijven in een hostel op een schapenboerderij (bijna geen schaap gezien… haha). Akaroa is een leuk beetje Frans georiënteerd dorpje. De avonden brengen we door met twee brabanders (Renate en Pat(rick)) die ook graag een wijntje lusten en hebben het net iets te gezellig om de volgende dag vroeg op te staan, maar “’s nachts een vent, op de dag een kerel!”… zei mijn moeder, en diens vader, en diens… altijd! 

Het vroege opstaan was wel de moeite en de activiteit bleek de absolute highlight voor ons; Het zwemmen met dolfijnen. In de baai leeft een groep kleine Hector dolfijnen die we met een klein bootje opspoorden… eenmaal gevonden, hup het water in…. KOUD!! Een dik pak aan, maar aan handen, voeten en hoofd echt fris! In het begin even onwennig omdat de helderheid van het water te wensen overliet. Maar ze kwamen daarna zo dichtbij dat er bij constant 2, 3 of 4 dolfijnen op een meter onder de neus doorzwommen. En van dat beeld krijg je het toch heel warm! Na een uur toch maar het water uit, maar wat gaaf! De man van de boot vond het ongelooflijk, want zo dichtbij komen ze niet vaak en dan ook nog een groep van wel 30. Misschien wel omdat Jacomien deuntjes aan het neuriën was onderwater… 

En dan zijn we alweer aan het einde van Nieuw Zeeland. We rijden op de laatste dag nog een schitterende (deels onverharde) route terug naar Christchurch en verblijven in een uniek hostel… een oude gevangenis! 

De twee weken die we hier hadden waren natuurlijk veel te kort. En ook al hebben we gekozen om slechts het noorden van het zuidereiland te bekijken…. Er is gewoon teveel!! Maar niet getreurd, we komen vast nog eens terug voor een langere trip en gaan dan wel de camper huren die je hier veelvuldig ziet (ik schat 1 op 4 auto’s!). En we gaan naar mooie oorden… Tahiti, here we come!!