We hebben een discrepantie in onze reis! We hebben namelijk 2x een nacht moeten boeken van 3 op 4 december op 2 compleet andere plaatsen.
Met het vliegen van Nieuw Zeeland naar Frans Polynesië verschuift de tijd weer eens, maar dit keer niet slechts een uurtje vooruit, maar 23 uur achteruit! We vliegen vanuit Auckland op 4 december weg en komen een paar uur later op Tahiti aan op 3 december! Een leuke ervaring, maar ook gek. We lopen ineens achter op Nederland, een beetje verwarrend is het wel… maar de keerzijde van de medaille is dat we een extra dag hebben… gratis! De tijd vliegt voorbij dus die nemen we van harte aan! Terwijl ik dit schrijf hebben we namelijk nog maar een schrikbarende twee weken te gaan! Ongelooflijk! Ik zie Rose, Maaike en Jeroen nog zo op het perron van Amsterdam Centraal staan, en zo zijn we alweer rustig aan richting Schiphol aan het bewegen… Het grappige is dat het tegelijkertijd ook weer enorm lang geleden lijkt!

En al lijkt het nu sneller dan ooit te gaan kijken we regelmatig terug en denken aan al die landen waar we zijn geweest en de herinneringen die we daar hebben gemaakt. En juist die nieuwe ervaringen en herinneringen maken voor ons menselijk brein het verschil. Een reeks ongeveer dezelfde dagen worden in onze hersenen “gestapeld” tot één herinnering met uitzonderingen van dag tot dag. Nieuwe ervaringen leiden tot een nieuw plaatsje in het geheugen. (hoe dit precies werkt en of het iets anders ook verdrukt zal ik nog eens aan zwager Andre vragen) maar daardoor zal een luie strandvakantie, dus terugkijkend sneller lijken te zijn verlopen, dan elke dag iets anders ondernemen. En we hebben ons best gedaan!

Op de paradijselijke eilanden van Frans Polynesië ligt het er voor ons tussenin. We hebben gedoken en een toertje gemaakt, maar vooral ook rustig aan gedaan en heerlijk aan de diverse koraalstrandjes gelegen, boeken gelezen en een beetje rond gesnorkeld. Behalve ons hoofd breken op de Franse taal hoeven we de hersenen niet teveel te pijnigen.

We bezoeken 3 verschillende eilanden, Tahiti, Rangiroa en Fakarava. De laatste 2 zijn atollen (koraaleilanden) met een grote lagune middenin. Het zijn in feite de randen van een ingezakte vulkaan waarop koraal is gaan groeien. De krans is bovenwater niet volmaakt, en kent vele openingen zodat de lagune de hele dag van vers zeewater en vis voorzien wordt. Eigenlijk bestaat zo’n rand dus uit een aantal kleinere eilanden. De kleuren zijn fantastisch, vanaf het koraalzand (spierwit) schakeringen van heel licht turquoise tot diep, diep blauw in de diepere gedeelten. Het leven onderwater is heel divers en grote vissen doen het hier zeer goed. 

Al in de eerste middag op Rangiroa wordt duidelijk dat haaien spotten tijdens het snorkelen geen kunst is. Zelfs zittend op het witte koraalzand zien we regelmatig een paar vinnen voorbij glijden op nog geen meter vanaf ons strandje.
Tijdens het duiken zijn er zelfs continu haaien om ons heen en op een gegeven moment zwemmen we boven wel 50 haaien. Geen hele grote, maar 1 tot 2 meter lang en ongevaarlijk voor mensen. Tegen de oppervlakte komen bijna elke duik dolfijnen een kijkje nemen, maar anders dan in Nieuw Zeeland vinden we hier een grote soort. Schitterend en sierlijk schieten ze aan ons voorbij en komen vaak ook een kijkje naast de boot nemen. Op de laatste duik kunnen we eindelijk ook een Hamerhaai van ons lijstje afstrepen! Wat een machtig mooie vis en nog zo dichtbij ook!

Ik moet het helaas na 5 duiken opgeven, omdat mijn oren het weer eens niet trekken, maar Jacomien maakt ook op Fakarava nog 4 duiken (met nog veel meer haaien en nog een hamerhaai). Snorkelen gaat ook voor mij prima en is overal mooi. De lagune zit vol met tropische vissen en vaak zwemmen we er midden tussen. Het koraal is wat eentonig, hard en wit, maar ziet er wel veelal erg gezond uit. Hier komen we dan weer zusterhaaien tegen, nog een van de lijst, maar best schrikken als in melkachtig water zo’n beest (2 meter + een behoorlijk lijf) opdoemt en een rondje om je heen zwemt om te kijken of je een lekker hapje bent…

Het leven gaat z’n gangetje zonder veel van het toerisme aan te trekken of daardoor veranderd te worden. Het voelt heel leuk om onder de “locals” te zijn, al verhuizen veel Fransen deze kant op en is er dus een gemixte groep op de eilanden. Het was wel stevig laagseizoen, dat scheelt natuurlijk ook.

We vervolgen onze grand tour met nog 9 dagen Cook Eilanden. Ook Polynesië, maar dan onder de vlag van Nieuw Zeeland. Het valt direct op dat het hier meer om toerisme draait, want langs de rand van het eiland Rarotonga zijn er maar weinig plaatsen niet bezet door resorts of beach bungalows. Ook op het ander bezochte eiland Aitutaki is dat niet anders, maar nog wel kleinschaliger. En dat is niet zo gek want het vliegveld beslaat een derde van het hele eiland. De sfeer is er weer goed, maar het heeft meer het gevoel van een vakantie eiland. Misschien zoals de Antillen voor Nederland is, is het Cook voor Nieuw Zeeland. En een stuk richting de evenaar, dus ook weer heerlijk snorkelen en warm water. Ook hier vermaken we ons weer uitstekend!

We moesten wel weer even wennen aan de zondagssluiting op Aitutaki en eerder al op Fakarava. Dat zijn we niet meer gewend! Zeker in Azië gaat alle business 7 dagen per week door, met vaak ook nog hele lange openingstijden, en in Nieuw Zeeland was dat voor de supermarkten niet anders. We hadden een andere nieuwe supermarkt ervaring op Tahiti; er werd geen alcohol verkocht op zondag… nou ja na 12 uur ’s middags dan. Dus het gangpad met alcohol werd afgezet met lint alsof er zojuist een ongeluk was gebeurd.;-) 

Op Aitutaki regent het ’s nachts erg veel, maar in onze goed geventileerde (bijna open) beach hut is het droog en ook gewoon warm! Een buitentemperatuur van 25 graden gedurende de nacht is geen uitzondering en na een aantal dagen begint dat te wennen! Een aantal avonden vinden we het zelfs wat frisjes buiten! 😉

De mensen noemen zichzelf Cookies, maar ze zijn toch een stuk slanker dan onze vorige bestemming. Het eten bestond daar dan ook erg vaak uit een flink stuk vlees of vis en frites.

Verder valt op alle eilanden op dat aan bloemen nooit tekort is. De straten staan vol met bloeiende bomen en het ruikt er heerlijk. Op de eilanden is het zeer gebruikelijk om een bloem boven het linker- (koppel) of rechteroor (single) te dragen. Met name de dames lopen vaak met een mooie bloem op het oor of grote bloemenkransen om de nek of op het hoofd. We krijgen bij ons bezoek op Fakarava ook een mooie en goed geurende bloemenkrans om, en een bloem boven het oor als welkom en bij een ander afscheid op Tahiti een schelpenketting.

De 23e december nemen we afscheid van deze prachtige Zuid-Pacifische eilanden en nemen het vliegtuig naar Los Angelos om bij Jan en Maaike en met Arjanne en Rose kerst te gaan vieren. Daarna volgt nog Puerto Rico… En AMSTERDAM   8-|