Een kleine opmerking vooraf; Ik stuur deze blog vanuit de trein. Met een beetje mazzel kan ik er een foto aan toevoegen, maar de rest van de foto’s zal later moeten volgen. (bekijk de pagina dus binnenkort nog eens, zeker als je dit in je mail leest)

Het leven aan boord van de trein voltrekt zich met de kilometeraanduiding langs de route. Paaltje 2102 (vanaf Moskou) kwam zojuist langs. We hebben nog grote lengtes af te leggen, maar ook Moskou ligt dus toch alweer ver achter ons. Gisteren verruilden we het Europese deel van Rusland voor het Aziatische continent! De Oeral wordt gezien als de scheiding tussen de continenten. In de ochtend vertrokken we uit Kungur en stapten uit aan de andere kant van de heuvels; Yekaterinburg. We lagen/zaten even apart… Niet omdat we ruzie hadden hoor, maar omdat we zo laat boekten dat er geen twee plekken meer in eenzelfde coupé beschikbaar waren. En dat was al de tweede keer, want onlangs hadden we het plaatje en de bednummers op de website verkeerd ingeschat en konden we alleen op de muur naar elkaar kloppen terwijl we dachten in dezelfde ruimte te zitten! Het is dus soms even puzzelen, maar het lukt ons prima om op de gewenste dagen van A naar B te komen. Tickets kunnen we online boeken en tonen aan de Provodnidza (meestal) op de telefoon, heel modern! De laatste is vaak een dame die de wacht houdt in de wagon en waar je maar beter naar kunt luisteren voor een prettige treinreis, vertelt de Lonely Planet ons. Die hebben het ook over norsige dames, maar de meeste dragen gewoon een vriendelijke glimlach bij zich. We hebben nog niet veel met ze te maken gehad, behalve plaatsbewijs laten checken of lakens uitgedeeld krijgen. De schoonmaakster kwam net met de stofzuiger langs en het ziet er dan ook meeatal heel aardig uit in de treinen. Waar we wel mee te maken hebben en minder gezellig; in de restauratiewagen plaatsen ze de mensen die er echt geen zin meer in hebben… Althans zo lijkt het! Zelden zulke ongemotiveerde mensen gezien. Straks maar eens kijken hoe het op deze trein is.

Vanmorgen zijn we ingestapt aan boord van de trein 140 en komen na 23 uur op onze bestemming aan. Tja… Het is een hele ruk, maar we hebben besloten om Omsk te laten voor wat het is en direct naar Novosibirsk te gaan. Vrij vertaald; Nieuw Siberië. We zitten zojuist dan ook in Siberië, en hadden ook daar hadden we tot voor kort een heel ander beeld bij; het sneeuwt hier helemaal niet en zeker geen temperaturen tot ver onder het vriespunt, maar 30 graden, zonnetje en zomers geklede mensen! We zijn blij met de airco in de trein!

Het leven op de trein is veelal rustig. Het gezelschap is gemêleerd en afhankelijk of we een zitplaats of een bedje kunnen boeken, hebben we in meer of mindere mate te maken met onze reisgenoten. Gisteren lag ik tegenover een naar bier stinkende en nog drinkende (8:00u ’s ochtends) Rus, maar prettig in de omgang, en nog twee snurkers boven me. Letterlijk! Een geluidsfragment had hier heel leuk geweest. Vandaag liggen we met 2 aardige jongens van een jaar of 30 tegenover ons… Eens kijken hoe (en of) de conversatie straks op gang komt… Want al gaat het er ook in de trein zeer vriendelijk aan toe, de conversatie blijft beperkt tot een paar woorden vanwege onze taalachterstand. 😊

Jacomien had eerder deze week een dame met haar zoon in de coupé en vertelde ons dat ze reisde van Sotschi via Moskou naar het Baikal meer, maar dan in één ruk! Dat is dus 6 tot 7 dagen reizen! Ze had het zichzelf gemakkelijk gemaakt en bracht de dagen aan boord door in een heel gezellig negligé en behoorlijk kort kamerjasje aan met roze panterprint waar “de meisjes in Amsterdam” jaloers op zouden zijn. Zoonlief keek aan de lopende band video’s. Beide ook weer supervriendelijk, maar met veel handen en voeten kwamen we weinig verder dan elkaars woonplaats en bestemming uitwisselen. Toch erg leuk!

Google translate helpt soms wel. Waarmee we een leuk moment hebben meegemaakt dat Jacomien haar telefoon de frambozenverkoopster liet vragen (Google vertaalt niet alleen, maar kan ook uitspreken)  “wat kost het” en de vrouw direct tegen de telefoon de prijs begon te roepen. 😉 En ze had gelijk… Dat kan natuurlijk ook, maar Google verwachtte het nog niet… Maar ook die toekomst is beslist nabij!

We gaan dus lekker door Rusland. Na Moskou hebben we stops gemaakt in Vladimir, Suzdal, Nizjny Novgorod, Perm, Kungur en nu dus Yekaterinburg. Waar we soms een nachtje slapen of soms ook in de trein. We zijn inmiddels wel wat overvoerd met heiligdommen. Het zijn vaak toch de highlights van het stadje, maar het zijn er veel! Op elke hoek van de straat blinken de gouden torentjes ons tegemoet. We zoeken het vertier dus vaak elders. Zo vonden wij de ijsgrotten van Kungur (-2 graden binnen) een prima bestemming. De rondleiding was volledig in het Russisch en de gids praatte erg veel, behalve 436x het woord voor grot hebben we niks meegekregen… We zijn er nog steeds niet uit of het ijs in de zomer kunstmatig koud gehouden wordt. Mooi was het wel, maar voor de echte attractie denk ik dat de winter een betere tijd is om de grotten te bezoeken.

Nadat we eergisteren in deze grotten zijn gaan kijken hebben we een catamaran gehuurd om over de Sylva te dobberen en op te warmen in het zonnetje en de 30 graden buiten. Zeilboot? Nou nee; we gingen op zoek naar een kano, maar vonden meer een soort zelf in elkaar te zetten vlot van steigerbuis, een plank en twee opblaasbare drijvers. Erg leuk, maar de route werd door spraakverwarring korter dan gedacht. Want waar wij dachten een aanwijzing te krijgen voor de route en herhaalden wat hij zei bleken we te kiezen voor de lengte van het tripje en daarmee de plek waar we stroomopwaarts werden afgezet… Hoort er natuurlijk allemaal bij. Dus hartelijk om gelachen en ons vlotje vlak voor het einde nog maar even een tijdje voor anker gelegd.

Ons leven zit vol misverstanden en lastige communicatie, maar met een grote glimlach komen we overal mee weg!