Het tropische eiland Zamami was het strand dat we even nodig hadden. Drie heerlijk relaxte dagen op een eilandje met een paar prachtige stranden in de buurt en heerlijk warme en heldere zee. Een klein dorpje met een tiental prima restaurantjes en een hoteleigenaar die ons van de boot kwam ophalen met de auto en een bordje. Wat een topservice! (5 minuten lopen… hihi)

Tijdens het snorkelen kwamen we genoeg leuke visjes tegen en tegen de avond kwamen de schildpadden hun eten zoeken nabij de kust, die zich niks aantrokken van ons snorkelaars, en konden we ze daarom even blijven volgen. Het is elke keer weer een gaaf beest om te zien zwemmen en adem happen boven water. Het was niet elke dag mooi weer, maar wel warm. Dus ook op de laatste dag, niet erg zonnig (zelfs regen), lieten we ons niet door weerhouden en met de taxiboot op een onbewoond eiland afzetten. Wij, de vissen, het strand, de wind en de regen, maar ook een parasol en plu en verderop 2 Amerikanen… ach, die zien we even niet 😉 een heel eiland voor ons alleen! Later klaarde het een beetje op, maar in het water hadden we toch al nergens last van! In een paar dagen een lekkere extra kleur opgedaan en frisse zin in de rest van Japan! Goede keuze, al zeggen we het zelf! 

Na nog een avond op Okinawa eiland vlogen we terug en vervolgden onze trip in Hiroshima. De temperatuur was inmiddels wat gedaald op het “vaste” land en veel beter te behappen. Het is herfst, dus net als bij jullie ook soms wat regen. Het wisselvallige weer in dit blogbericht is wel onze “Story of Japan” gebleken…. In het begin simpelweg te warm en met name heel vochtig, en daarna de ene dag pijpenstelen en de andere dag schijnt het zonnetje. Nu zul je denken… het kan dus zat erger!? En dat is natuurlijk ook zo, maar daardoor hebben we toch wat highlights gemist, of minder tijd voor, of niet zo bewonderd als we graag zouden doen. Onze eigen planning werkte ook niet echt mee, omdat we de zonnige dagen vaak aan het treinen waren 8-( en het weer laat zich slecht voorspellen… tja!

Genoeg geklaagd, terug naar zaken die ertoe doen; Uiteraard bekeken we ook in Hiroshima het vredespark en het museum. Deze is lang niet zo informatief als die van Nagasaki, maar dat was, met die eerder opgedane kennis, voor ons geen probleem. Op het nabijgelegen eiland Miyajima liepen we een prachtige tocht en uitkijkjes over de vele eilanden in de zee. ‘s avonds werd de Vermillion Torii in het zeewater erg mooi verlicht, maar stond half in de steigers. Photoshop moet er naar weer aan te pas komen… of zoals Jacomien dan durft te zeggen; “Dan downloaden we zo’n foto toch gewoon?“. Wat?!?!

Door het mindere weer van de opvolgende dagen in de regio besluiten we ons plan om te gooien. In plaats van te gaan fietsen over de eilanden en bruggen, gaan we eerst naar de Alpen en keren daarna (als het weer hopelijk beter is) weer terug. Doordat we een “Japan Rail pass” hebben gekocht kunnen we 3 weken onbeperkt treinen, en op de grote afstanden rijden ze supersnel en efficiënt. Stoppen, instappen en daar gaan we alweer 300 km/pu! Dus we zijn er zo en de extra kilometers kosten geen cent extra. OV is hier erg duur, we vermoeden ongesubsidieerd. Een enkeltje van de ene naar de andere stad kost zomaar €50-80, en een busritje van laten we zeggen 30km, €15-25. We ontkomen soms niet aan een extra bus, maar onze pas (€ 500), halen we er met gemak uit!

Ik had bovenstaande nog niet geschreven of we hadden 2 uur vertraging… 2 middelzware aardbevingen (niks van gemerkt) en daarna checken ze de route! Heel veilig en zeer Japans! Veiligheid staat sowieso erg hoog in het vaandel en daarnaast wordt alles toegelicht met elk mogelijk bordje, of twee, of drie als er genoeg ruimte is. De guesthouses waar we verblijven zijn vaak volgeplakt met alle mogelijke aanwijzingen met soms lachwekkende teksten of afbeeldingen. 

We verblijven de eerste dagen in Toyama (net boven de Alpen) in een modern Onsen hotel en daar vandaan gaan we met een open treintje door de Kurobe gorge. We hebben ruim de tijd om nog even rond te lopen. De herfstkleuren beginnen zich al een beetje af te tekenen en we zien wat aapjes met mooie dikke vacht en een slang onderweg. Wildlife! Altijd leuk!

De volgende dag zetten we onze grote bagage op transport en gaan we we onszelf vermaken met de Tateyama-Kurobe Alpine route. Dit is een serie van trein, bus, trolley, cabinelift en kabeltrein van de ene plaats naar de andere. Als we de trein en eerste bus hebben gehad stappen we uit op 3000 meter hoogte. We kijken naar buiten en zien vlug wat bergen half door de wolken. Als we na het nodige plassen weer buiten komen, zit het potdicht. We lopen toch een rondje en spreken uit dat we toch echt een beetje pech hebben als het op het weer in Japan aankomt…. En dat helpt, want nadat we de trolleybus naar de andere kant van de berg hebben genomen blijkt het daar een stuk helderder. De tocht met de cabinelift naar beneden is prachtig! We gaan continue over bos in gemarmerde kleuren, rood, oranje, bruin, geel en groen. Beneden zien we de bomen van dichterbij. Ze zijn zo fel van kleur dat ze in lichterlaaie lijken te staan. We gaan er weliswaar naar op zoek, maar we vinden dan ook een pad naar beneden en kunnen daarmee de tweede kabeltrein overslaan. Ons geluk kan even niet op en laten elkaar constant “wow”, “zie die daar” en “ohhh” horen. Het pad staat niet op de standaard kaart en we zien onderweg dan ook niemand. De herfstkleuren zijn briljant en ik blijf de ene foto na de andere schieten op de camera. Ik was tevoren even bang dat we ook de herfstkleuren zouden missen door de late herfst, maar missie geslaagd!

En als we de volgende dag richting ons nieuwe verblijf in de Alpen rijden blijven de kleuren om ons heen zien. Het is heerlijk weer en we trekken er meteen weer op uit richting de watervallen. We krijgen nog 2 belletjes in onze handen gedrukt tegen de beren… die houden niet van herrie op de route. Wij grappen nog dat we graag een beer zouden zien, maar het is bloedserieus (safety first!) Wat een herrie! Bellen in de rugzak, we maken zelf wel geluid!De hoteleigenaar is lachwekkend overvloedig met zijn informatie en zijn uitleg van de faciliteiten lijkt wel te zijn opgenomen op een cassetterecorder, elke gast krijgt exact dezelfde woorden te horen. Zijn vrouw kan heerlijk koken en net als het echtpaar is ook de zoon is voorzien van hetzelfde serviceniveau. Niks is te gek en doen graag alles om de gasten naar de zin te maken. Zo krijgt elke gast een aangepast menu (naar smaak) op tafel, worden we weggebracht met de auto als het nodig is, of ligt onze was keurig opgevouwen op ons te wachten als we terugkomen van het hiken.
Na een heerlijk lange en koele nacht in de Alpine Inn nemen we de shuttle bus naar de hoge bergen; Norikura. Het waait stevig en de temperatuur maar een graad of 8, dus hebben we eindelijk onze lange broek, trui en jas weer eens echt nodig. En dit keer niet om de regen, want het is prachtig weer! De tocht omhoog is stevig, mooi over randen van oude vulkaankraters en langs blauwe meren. Op de top waaien we er bijna weer vanaf en het is fris, dus snel weer naar beneden. Onderweg vinden we warme chocolademelk!

Moeders zet ons ‘s avonds nog een keer een lekkere maaltijd voor en we bereiden ons voor op weer een fikse dag treinen de volgende dag. We gaan terug naar de Seto zee voor onze fietstocht over de eilanden. Na een beetje vertraging (zie eerder in dit bericht) komen we aan in Imabari. Vlak voordat we er aankomen veranderd het weer voor de volgende dag. We hadden het goed in de gaten gehouden en tot dan toe werd er prachtig weer voorspeld en dus een go! Helaas blijkt het waarheid en gaan we met lichte regen naar bed en staan met kletterende regen weer op! Bah! We eten het weg bij de plaatselijke “Franse” bakker en drinken koffie tot we geen koffie meer kunnen zien.
Er zit geen verbetering in, dus we pakken de rugzak en gaan met de bus op pad. Op het derde eiland Omishima hebben we een plekje in een B&B geregeld. Wanneer we aankomen krijgen we binnen 3 minuten een mandje met shampoo en zeep in de handen gedrukt en worden door een ietwat verward uitziende vrouw (met weinig Engels) in de auto gezet en gereden naar het lokale badhuis. Er is geen douche bij de accommodatie, gokken we. Op de terugweg blijkt ook het restaurant dicht en halen we noodgedwongen bij de lokale minimarkt een paar snacks en noodles.

Gelukkig blijft het de tweede dag wel droog en pakken we een fiets om in ieder geval een deel van de route te fietsen. Leuk fietsen over de enorm lange bruggen en langs het strand en havens. Het voelt niet helemaal echt, maar we zijn blij met het stuk dat we wel konden fietsen. 

Onderweg van de eilanden naar Mt Fuji maakten we nog een stop voor een nacht in Kobe. Jacomien heeft een afspraak met een collega-apotheker en Kobe staat bekend om z’n perfecte biefstuk van Japans koeien. Ookwel Wagyu genoemd. Deze befaamde koeien schijnen gemasseerd te worden en staan in een stal met muziek… en dat proef je! Op straat kun je er niet omheen en lacht de rode, sappige goed ogende steak je op elke meter tegemoet. We gaan echter voor de topervaring en kiezen voor een restaurant met lovende reviews op tripadvisor. Een 53 jaar oud door een familie gerund restaurant. De zoon bereidt achter de bakplaat onze lunch en laat ons de prachtige tenderloin zien. Zo zacht als boter en doorregen met vet! Nee, dat klinkt inderdaad niet zo lekker voor ons Nederlanders, maar daardoor is het vlees dus heerlijk sappig, mild van smaak en vooral boterzacht! Daarnaast krijgen we een reeks groente van dezelfde tepanaki bakplaat en soep naar 53 jaar oud recept. Nog één keer slikken bij de rekening hoort er ook bij, maar dan eet je ook erg lekker!

Eerder deze week zijn ‘s avonds aangekomen in Kawaguchiko. Één van de 5 meren met gelijknamige stad aan de voet van de beroemde berg Mount Fuji. Niet te missen… maar door de wolken en regen gisteren gewoonweg een hele niet gezien!! De ochtend daarop zagen we de berg toch in haar volle glorie voor een prachtige blauwe hemel en ziet de wereld er ineens heel anders uit!

En nu alweer onze laatste stop in Japan; Tokyo! We zaten eergisteren in de bus en reden al een uur over de snelweg door zuiver stedelijk gebied en daarna nog een half uur te gaan tot het centrum! Een enorme stad dus! Veel te zien en te beleven. Twee dagen nog even gegeten wat we hier graag eten en de stad bewonderd. De drukte op straat is befaamd en bij bepaalde stoplichten (waar IEDEREEN netjes wacht) steken elk groen licht zo’n 1000 mensen over! Wow!

En Jacomien verraste me ’s ochtends met de boodschap dat we 100 maanden samen zijn en uiteraard hebben we dat uitgebreid gevierd! 

De afgelopen nacht gingen we op weg naar Hongkong waar ik dit bericht afrond.  (met een stopover van 12 uur en een gebroken nachtje, maar met de grote plus; Michelin sterren dumplings eten! Mjammie!) 
We hangen onze paraplu’s aan de herfsttakken en laten ze achter in Japan! Regen… We zijn klaar met je! 

En dan aan het einde van de middag landen we in Yangon… Myanmar! Eens kijken wat ons daar voor belevenissen staan te wachten, maar het belooft heel veel goeds!